@filarmonik Öncelikle yazdıklarınızdan anladığım kendini geliştirmeye çalışan bir öğretmensiniz ki bunun için sizi tebrik ederim. Aile konusunda haklı olduğunuz kısımlar olsa da tamamen size katılamayacağım. Aile kötü olsa da o çocuğun rehberlikle vb. ile kazanılması gerekir ki rehber öğretmenler ne kadar rehber konusu çıkar buradan. Yani bu çocuğu kazanmak hem dersin öğretmenine hem rehber öğretmene düşer.

Öğrenme temelini ele alış şekliniz hoşuma gitti. Bu konuda müfredatın yetersizliği de hem yazdıklarınızdan anlaşılan hem de tecrübelerimden öğrendiğim bir konu. Ama yine de sadece bu eksikliğe dayanmak olmaz. Öğrenmenin nasıl oluştuğunu öğrenmek gerek. Çocuklar anadili nasıl öğrenirler? Konuşma ve pratik konusu da doğru ama bunun için tek yöntem sadece yabancı öğrenci bulmak veya akıllı tahta da değil(ki akıllı tahtanında amacına uygun ve yeterince kullanılmadığını düşünüyorum). Günümüzde teknoloji çok gelişti. Belki klasik bir laf olacak ama "ben gençken bu kadar imkan gerçekten yoktu". Özel ingilizce kursunda dil öğrendim. En büyük fark neydi biliyor musunuz? sınıf mevcudu. 10 kişi bile değildik. Hocamız çok içten ve sevecen birisi idi. Dinleme ve konuşma pratikleri yapardık. Yabancı hoca ile konuşmalarımız olurdu. Dinleme için artık bir telefon bir de bluetooth hoparlör yeterli. Sınavlarımız hem klasik, hem de birebir konuşma şeklindeydi. Ne gerekiyor biliyor musunuz? Konuşmak için cesaret! teşvik etmek gerekiyor. Biraz diyalog kurmak gerekiyor ve gerisi sonra geliyor. İleri aşamalarda her konuda hem temeli öğrenir hem de partik yapmaya başlardık. Herkes bir cümle kurup söylerdi. Sonra sabahları ingilizce sohbet etmeye başladık. havadan sudan hiç fark etmez yeter ki konuş. Konuş ki o çekingen tavrını aş. Şimdi bunları günümüz okullarında uygulamak bu kadar mı zor? İngilizce konuşmaya teşvik etmek. Dalga geçilmekten korkar hep öğrenciler ve bunu aşamamak sadece ailenin değil sınıfında suçu ve sınıfı yönetemeyen öğretmenin de. Hatta diğer öğretmenlerinde.

Ek olarak çok eski bazı anılarımda derslerde yaptığım hataların aslında beynimin farklı kısımlarını kullanmaya başladığımdan olduğunu yıllar sonra öğrendim. ne yazık ki oldukça geç kaldığımı söyleyebilirim. O zamanlar bu farklı düşünmeye başlayan beynim hocamın sınavda notlarımı çatır çatır kırması ile hayal kırıklığına dönüştü. Sonrasında aktif olan öğrenme yapısından pasif öğrenme yapısına geçtim/geçmişim. Bunları hep şimdi fark ediyorum. Şu an konu öenmli değil, materyali verin ben çalışırım hocaya ihtiyacım yok. Çünkü kendi kendime öğrenmeyi öğrendim. Öğrenmek zorunda kaldım. Çünkü derste olmuyor ya da yalnız ders ile olmuyor. Odaklanamıyorum artık. Bakın ders süreleri de tartışılır, 45dk insan beyni bir şeye odaklanamaz sıkılır. Ya siz o konuyu dikkat çekici hale getirip odaklanılmasını sağlayacaksınız, ya da beynin dikkati dağılacak. 45dk hiç bilmediğini bir konuyu durmadan dayatrak öğretemezsiniz. Beyin arada nefes almalı. 45dk lık dersin en iyi ihtimalle 15dk sı yoktur ki 3'te 1'i demek. Ne kadar verim kaybı. Bu kadar şeyi boşa anlatmak hangi hocanın hoşuna gider? Peki hiç bu konuyu araştırdılar mı? Ya ders süreleri değişmeli ki müfredata bağlı buna bir şey yapamazsınız ama siz konuyu dikkat çekici yapabilirsiniz. Arada bir dikkatlerini toplamak için farklı bir yapabilirsiniz. 15dk da bir böyle bir şey yapsanız hem çocuklar dersi ilgi ile takip eder hemde daha çok şey öğrenirler. Öğretmenler de daha fazla şey öğretmiş olur.

Olayları sadece aile ve müfredatlara indirgemeyelim. Elimizden ne gelir ona bakalım ve hep daha iyisini yapmaya çalışalım. Öğretmenler arası rekabet olmalı. İlde ve türkiye genelinde yılın öğretmenleri seçilmeli(tabi sadece notlara bakarak değil!). Öğretmenler de bu konuya teşvik edilmeli. Ama bunu beklemek olmaz. Bu durumun farkında olan herkes elinden gelenin en iyisini yapmak ile yükümlüdür. Bir kaç nesil kaybetmekten söz ediyorsunuz ama ben kabul etmiyorum. Çünkü kendi geçmişime bakınca bugüne kadar kayda değer bir ilerleme göremiyorum! Üstelik bunca imkana rağmen! Öğretmenlik sadece devletin ataması ile yapılan garanti bir iş olmamalı. Öğretmen dediğiniz hep okumalı. Öğrencilerinin toplamından daha fazla okumalı. Sadece alanlarında değil, işledikleri şeyin de farkında olmalılar. Öğretmenler beyin işliyor! Onun nasıl çalıştığı hakkında hiç bir fikriniz yokken onu nasıl iyi işleyebilmeyi düşünebilirsiniz ki? Her beyin çok değerli.

Ben mühendislik mezunuyum. Bahsettiğim konular neticesinde kalıpların dışına çıkmanın yoluna bakıyorum. Önüme çıkan her konuyu farklı açılardan değerlendirmeye çalışıyorum. Farklı bakış açıları insanı öyle geliştiriyor ki. Bugün analizler üzerine iş yapıyorum. Zihnimi bu şekilde geliştirdim çünkü. Ve daha neler yapabileceğimi merak ediyorum ama hem zaman hem para ikilemi içerisindeyim. Malum iş hayatı. O eskiden olan zamanım olsa diyorum ve ne yazık ki beni böyle yönlendirecek kimsem yoktu etrafımda. Sonradan bir şeyleri başarmaya çalışmak gerçekten zor oluyor. Ama yılmadan ilerlemek lazım.

Neyse çok uzattım. Kısaca şöyle toparlayalım. Evet sistemde çok sorunlar var. Ama tencere dübün karar seninki benden kara diyerek devam edersek(ki gidişat onu gösteriyor ne yazık ki) o zaman hiçbir şey değişmez. nesilleri boşu boşuna kaybedip dururuz. Ama bu konunun farkına varan herkes bir şeyler yapmaya çalışır ve etrafını da bu konuda motive edip yönlendirirse o zaman bir şeyler değişmeye başlar. Biz elimizden geleni yapalım. Geleceğe, yeni nesillere işte bunları borçluyuz.