Gözlerden biri esas göz olarak ana görüş vazifesini sağlar. Diğer ise 3D görmek için kullanılır. Sağ baş parmağınız ile bir yere nişan alıp gözlerinizi sıra ile açıp kapatırsanız bunu anlarsınız.

Yaradılış veya fizyoloji o kadar muhteşemdir ki, beyin ile göz (aynen kulak ile beyin gibi) beraber çalışır. Örneğin yatağınızda düz otururken hemen sola doğru yatın, ilk anda odayı yandan görürsünüz. Her şey 90 derecedir. Ama bir süre sonra beyin bunu düzeltir. 90 derece görüntü kalkar; düzelir.

Keza bir gözünüzü bir tampon ile kapatın, bir süre sonra tek gözle de 3 boyutlu görmeye başlarsınız.

Strescopy 90'lı yıllarda 3D ekran kartları ile başladı. Verdiğim linkteki yazıda anlatıldığı gibi iki farklı açıdan çekilmiş senkronize görüntünün aynı anda ancak sıra ile gözlere farklı farklı açılardan gösterilmesine dayanan bir teknik; aslında simülasyon. Yıllardır tutmadı. Çünkü 5-10 dakikadan sonra beyin ağrısı yapar. Beyin bunları tek tek yakalamaya çalışır. Birçok insan (örneğin ben) belki saniyeler ile bakamaz bile. Birçok insan da hiç ama hiç streskopik görmez. 3D ekranda aynı görüntüye aynı gözlükle bakıp kesinlikle 3D görmeyen onlarca insan tanıdım. Halbuki o tüplü ekranlarda bile oyun programlarında görüntü ekran dışında (önünde) oluşuyordu.

Arkasından 3D gözlükle seyredilen televizyonlar çıktı. Tuttu mu? Hayır. Günümüz VR teknolojileri de sadece tasarım amaçlı ve deneysel kalır kanımca. Beyni değiştiremezsiniz 🙂

Bunları derken bir yandan da Amerikan başkanının yeni icat edilen telefon için "Ne işe yarar ki..." tarzındaki sorusu geldi aklıma. Siz bakmayın yaşlılara 🙂 Kendiniz deneyin, bilgi sahibi olun.