Deprem sadece benim veya çevremin değil, gördüğüm kadarıyla benim yaş grubum dahil (99 depremi çünkü benim bilincimin olduğu çocukluk dönemime denk geliyor) tüm bizim neslin aslında psikolojik bir sorunu. Özellikle o dönem yaşadıklarımız ve sonrası bilinçaltımızı kötü etkileyen ve strese neden olan olaylar. Kaldı ki deprem sonrası beklenen "Büyük İst Depremi" laflarıyla geçen 30 sene ve bu durumu tüm gençliğinde yaşayan biz. Biz diyorum zira en ufak bir sarsıntıda burası dahil tüm heryeri deprem nidalarıyla boyamaya hazırız.
zira deprem kaçınılmaz bir gerçek ancak önlemini alırsak (ki almadık zaten bu yüzden sıkıntımız mevcut) hayatın normal akışında yaşayacağımız güneş tutulması gibi bir hadise. Ancak şuanda saçma sapan "müteaahit" sıfatında adamların yaptığı veya yapmadığı evlerimizde yorgan altında saklanıp o günü bekliyoruz. En ufak bir titremede telefonlarımıza sarılıp ay iyi misin ay çok fenaydı çığlıkları.
Şu saçmalıktan bir an evvel kendimizi sıyırmamız gerekiyor. Artık benim yaş grubum yönetici kıvamında, yaşlarımız şirketlerde belirtleyici konumda. artık şu dinazor nesli bir an önce şirketlerden def edip, teknolojinin nimetlerini kullanarak doğru bilinçli bir yapı kavuşturmamız tek hedef olmalı.
"geçmiş olsun" da çok saçma bir kavram bu durum için. geçmeyecek abi geçmeyecek, sen o saçma sapan evinde oturmaya devam ettiğin sürece, eşyalarını sabitlemediğin sürece, dünya da dönmeye devam ettiği sürece deprem riski hep var olmaya devam edecek. tanıdıklarını arayıp 1 saat ay ne korktum ay ne salladı ay yok abd nin büyük oyunu lafları anlatmayı veya dinlemeyi bırak.
zira evinde yakalanacağın ne malum diyenler de haklı. bunun kamu binası hastanesi yolu köprüsü var. yani birlikte yaşıyoruz bir toplum olarak ve bu toplumun her ferdinin bu işte bir sorumluluğu var. "Sizlerin cahilliği benim yaşam hakkımı engelliyor" tek gerçek.